Nic ponadto

Empuzjon

Źródło: https://polona.pl/item/slawuta-sanatorium-od-strony-horynia,MTUxNzY3NTE/0/#info:metadata

Oprócz zagorzałych przeciwników, którzy uważają że bezczelnie szkaluje ich świętości takie jak szeroko (a może właśnie wąsko!) pojęte Bóg, Honor i Ojczyzna, Olga Tokarczuk po Noblu ma niezliczone rzesze swoich zwolenników. No bo przecież nam, Polakom, tego Nobla zapewniła! Szkaluje, ale zapewniła!

Wydaje mi się jednak, że problem pojawia się w momencie, gdy mamy mówić nie o Tokarczuk - laureatce Nobla, ale o Tokarczuk - pisarce. I o jej twórczości. W dodatku gdy mamy mówić nie na uczonych sympozjach ale po prostu - w gronie znajomych, którzy mają w zwyczaju rozmawiać o literaturze.

Bo twórczość Tokarczuk nie każdemu przypada do gustu. Dlatego mocno zastanawia mnie, jak będzie z recepcją „Empuzjona”* - pierwszej po Noblu powieści Tokarczuk. Ja jestem już po lekturze i dałabym mu… minus cztery w skali ocen szkolnych. Dlaczego?

Kości są lepsze

Kości, które nosisz w kieszeni

Źródło: https://polona.pl/item/der-stolz-der-familie,Nzk3NTM1NjI/0/#info:metadata

Ktoś mi kiedyś powiedział (tak, Magda, o Tobie mówię!), że czytam wyjątkowo ponure i emocjonalnie ważące tonę książki… Może i jest w tym trochę prawdy, ale też to nie jest tak, że ja czytam żeby się umartwiać. Czasem szukam w książkach tego pokrzepiającego, rozgrzewającego działania, jakie ma np. rosołek mamuni gdy przemarzliśmy na wietrze. I nie moja wina, że w tymże rosole znajduję głównie kosteczki - smętne pozostałości po kurze, która straciła życie…

Nie noszę ich jednak w kieszeni.

Natomiast w „Kościach, które nosisz w kieszeni” debiucie Łukasza Barysa, który doceniony został Paszportem „Polityki” 2021, nosi je bohaterka - Ula.

Nasza jasiofasolowatość

Eleanor Oliphant ma się całkiem dobrze

Źródło: https://polona.pl/item/nowa-linja-1935-kwiecien,OTI4NTgyNzE/0/#info:metadata

Też tak macie, że po okresach intensywnego czytania wymagającej literatury albo chcecie szmyrnąć każdą kolejną książką w kąt, albo przeczytać coś absolutnie głupiego, szmirowatego, co ma w sobie mnóstwo lukru, zabawnych momentów i kończy się obowiązkowo happy endem? No. I właśnie dlatego wrzuciłam na półkę w Legimi coś, co skojarzyło mi się z romansem i miłą komedyjką w angielskim stylu: „Eleanor Oliphant ma się całkiem dobrze” Gail Honeyman.

I było miło i śmiesznie… do czasu.

Zaglądanie do głowy

Zaraz będzie po wszystkim

Źródło: https://polona.pl/item/anatomia-glowy-ludzkiej-wraz-z-szyja-wyklad-pogladowy-z-tekstem-objasniajacym,OTgwODc1MjA/3/#info:metadata

Czy wy też tak macie, że spacerując późnym wieczorem (lub ciemną nocą… chodzi o to, że po zmroku) lubicie zaglądać w rozświetlone okna cudzych mieszkań? I na kilka sekund podglądać cudze życie? Taki wycinek rzeczywistości, takie tu i teraz, to, że ktoś nalewa coś z dzbanka do kubka, ktoś się śmieje, ktoś ewidentnie krzyczy na kogoś innego. Bez przeszłości i bez przyszłości, choć przecież z zaproszeniem dla podglądacza, by sobie to co było i to co będzie wymyślił… Zawsze tkwiło we mnie przekonanie, że trochę na tym polega literatura, na wymyślaniu tego „przed” i „po”. A dobra literatura dokłada do zaglądania w okna coś jeszcze - zaglądanie do głowy. Złapanie jednej, dwóch, góra trzech myśli i wymyślenie im „przed” i „po”.

Grzegorz Uzdański zrobił to po mistrzowsku w „Zaraz będzie po wszystkim”.

Bez przypisów i bibliografii

Baśń o wężowym sercu albo Wtóre słowo o Jakóbie Szeli

Źródło: https://polona.pl/item/ewa-z-wijacym-sie-wezem,NzU1MjA0MzY/0/#info:metadata

Długo czytałam tę książkę i długo się zastanawiałam, czy w ogóle cokolwiek o niej napisać… Bo nie lubię, gdy nad w miarę obiektywnymi obserwacjami górę biorą moje czytelnicze emocje. Ale po zastanowieniu stwierdziłam, że jeśli po lekturze tej emocjonalnej recenzji choć jedna osoba zdecyduje się sięgnąć po powieść Radka Raka, to warto. Więc piszę o „Baśni o wężowym sercu…”, piszę krótko (zwłaszcza w porównaniu z czasem czytania i czasem zastanawiania się): to GENIALNA książka!

"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono"

Wyspa

Źródło: https://polona.pl/item/domy-nad-jeziorem,Nzc0OTY1NDI/0/#info:metadata

Zadowoleni jesteście ze swojego życia? Z ludzi, z którymi się spotykacie co dzień? Z siebie jesteście zadowoleni? Z tego, jak postępujecie, w co wierzycie? Tak? To dobrze… Bo być może kiedyś zostanie wam tylko to, tylko to będzie was mogło uratować. I wtedy się okaże, czy wasze zadowolenie było słuszne. Czy otoczyliście się właściwymi ludźmi, czy zaufaliście tym godnym zaufania, czy sami jesteście go godni...

Umrę, umrzesz, umrzemy, umrzecie...

Soroczka

Źródło: https://polona.pl/item/lowitsch-kriegschauplatz-1914-1915-leichenzug,NzAxMjc1Mzk/0/#info:metadata

I co sobie ta Kuźniak myślała? Po co w ogóle zawracała ludziom głowę, wyciągała z nich zwierzenia, zapisywała je, redagowała? Po co złożyła je w książkę? Kto to będzie czytał? Kogo to interesuje?

No proszę Was, przecież jaki ma sens tracenie kilku godzin na czytanie o tym, w co jakaś starowinka czy staruszek chce być ubrany do trumny. Lepiej je spędzić na przeglądaniu filmików z kotkami albo zdjęć kubków z kawą, relacji z wycieczek, promocji w sklepach internetowych. Bo to jest ważne a nie czyjaś śmierć…

Mam nadzieję, że wyczuwacie ironię.